மலையகத் தமிழரும் ஜி ஜி பொன்னம்பலமும்

மலையகத் தமிழரும் ஜி ஜி பொன்னம்பலமும் 

மலையகத் தமிழர்களுக்கும் ஈழத் தமிழர்களுக்கும் இடையிலான உறவு தொடர்பான உரையாடல்கள், வரலாறு, எல்லாமே ஆங்கிலேயரிடம் இருந்து இலங்கை சுதந்திரம் பெற்றதன் பின்னரான இரண்டு மூன்று வருட பாராளுமன்ற நடவடிக்கைகளை மையப்படுத்தியே இருக்கின்றது. ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிப்புக்கு ஆதரவாக செயல்பட்டார் என்ற குற்றச்சாட்டு, பன்னெடுங்காலமாக, மலையகத் தமிழர்களுக்கும், ஈழத் தமிழர்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் உறவை மாற்றியமைத்த, அல்லது அந்த உறவில் தாக்கத்தை, விரிசலை ஏற்படுத்திய சம்பவமாக சொல்லப்பட்டு வருகிறது. இதை ஒரு குற்றச்சாட்டு என்று சொல்வதை விட, ஒரு அப்பட்டமான, அபாண்டமான பொய் என்றே சொல்லலாம். 

அந்த காலத்தையும், அந்த காலத்தில் மலையகத் தமிழர்களுக்கு எதிராக கொண்டு வரப்பட்ட சட்டங்கள், அதன் தாக்கங்கள், அதற்கு ஆதரவு தெரிவித்தோர், எதிர்ப்பு தெரிவித்தோர், என்று எல்லா செய்திகளையும், வரலாறுகளையும் ஆதாரங்களுடன் நாங்கள் மீளாய்வு செய்ய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிப்பு தொடர்பான விடயத்தில் ஈழத்தமிழர் பிரதிநிதியாக இருந்த ஜி ஜி பொன்னம்பலம் செய்த குற்றம், துரோகம், தவறு என்று இவர்கள் சொல்லும் குற்றச்சாட்டுகளையும் அதன் உண்மைத்தன்மையையும் ஒவ்வொன்றாக இங்கே ஆராய்வோம். 

முதலாவது குற்றச்சாட்டு

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிப்புக்காக கொண்டு வரப்பட்ட Ceylon Citizenship Act (18/1948) சட்டத்தை ஜி ஜி பொன்னம்பலம் ஆதரித்து வாக்களித்தார் என்ற குற்றச்சாட்டு தான். 

இந்த குற்றச்சாட்டு உண்மையா? 

இல்லை! 

உண்மையிலேயே அவர் மலையகத் தமிழர்கள் குடியுரிமை பறிப்பை எதிர்த்து தான் வாக்களித்தார்.  

Ceylon Citizenship Act (18/1948). 

1948இல் சிங்கள பெரும்பான்மையின் ஆதரவில் கொண்டுவரப்பட்ட Ceylon Citizenship Act எனும் இந்த சட்டம், மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமையை பறிக்க, அன்றைய இலங்கையின் பிரதமரான டி. எஸ். சேனாநாயக்கவால் கொண்டு வரப்பட்டது. இந்த சட்டத்துக்கு எதிராக தான் ஈழத்தமிழர்களின் முதன்மை கட்சியாக இருந்த தமிழ் காங்கிரசினரும், அதன் தலைவராக இருந்த ஜி ஜி பொன்னம்பலமும் வாக்களித்திருந்தார்கள்.

படம்: சேனாநாயக்க 

இந்த சட்டம் 1948ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 15 கொண்டு வரப்பட்ட போதிலும், மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிப்புக்கான வேலைகளை டி. எஸ். சேனாநாயக்க 1930களிலேயே ஆரம்பித்துவிட்டார். ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் Donoughmore Commission ஊடாக கொண்டு வரப்பட்ட அரசியலமைப்பில் இலங்கையில் வாழும் அனைத்து மக்களுக்கும் வாக்குரிமை வழங்கப்பட்டது. ஆனால் அதில் மலையகத் தமிழர்களுக்கு மட்டும் வாக்குரிமை வழங்கப்பட கூடாது என்பதில் சிங்கள தலைமைகள் தீவிரமாக இருந்தார்கள்.

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமையை கேள்விக்குள்ளாக்கி அவர்களுக்கு வாக்குரிமையை மறுக்க வேண்டும் என்று சிங்கள தலைமைகள் அன்று தீவிரமாக வாதிட்டு வந்தார்கள். அதற்கு இணங்கி இலங்கையின் முதல் அரசாங்க சபை(State Council) மலையகத் தமிழர்களுக்கு வாக்குரிமையை மறுத்தது. அந்த அரசாங்க சபையில் மலையகத் தமிழர்களின் பிரதிநிதியாக பெரி. சுந்தரம் ஐயா இருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இவர் அட்டன்(Hatton) தொகுதியில் போட்டியின்றித் தெரிவாகி அன்றைய அரசில் தொழில், கைத்தொழில் மற்றும் வாணிப அமைச்சராக 1936 ஆம் ஆண்டு வரை பதவி வகித்தார்.

இருப்பினும் அவரால் சிங்களத்தின் அந்த இனவாத நடவடிக்கையை தடுக்க முடியவில்லை. அதை தடுப்பதற்கு அவர் ஏதேனும் நடவடிக்கைகள் எடுத்தாரா என்பதையும் நாம் ஆராய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

அந்த காலக்கட்டத்தில் மலையகத் தமிழர்களின் வாக்குரிமை பறிப்பு, குடியுரிமை சிக்கல் பற்றியும், அவை சார்ந்த தமிழர்களின் கோரிக்கைகள் பற்றியும் ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அவர்கள் அவருடைய புகழ்ப்பெற்ற 50-50 கோரிக்கையை முன்னிறுத்திய அரசாங்க சபை உரையில் பேசியிருந்தார். அவருடைய புகழ்ப்பெற்ற 50-50 பேருரையில் அவர் மலையகத் தமிழர்களுகளின் உரிமைகளுக்காக பேசியதை இங்கே அவருடைய உரையில் இருந்து கீழே மீள்பதிவு செய்திருக்கிறேன்.

“The Donoughmore Commission recommended the introduction of universal adult franchise to Ceylon on a qualification of five years residence as a test of abiding interest. The Sinhalese made the acceptance of the constitution conditional on the Franchise of the Indian Tamil workers being arbitrarily restricted by the requirement of domicile as a standard test. The suggested discrimination was communal and calculated to increase the numerical preponderance of the Sinhalese majority.

The Soulbury Commission admits that this material alteration regarding the Franchise, translated into the order in council has has and still has 

“An important effect on the enfranchisement of a substantial section of the population”(Indian Tamil)

The Elections Order in Council of 1931 was amended in 1936 by removing the requirement of an application by a voter for registration. This amendment which was intended to increase the numbers on the Electoral Rolls has been manipulated against the Indian Tamil worker by virtually making the registering officer the de facto objector to all of them, thereby throwing the onus of satisfying the complex legal test of domicile on the mass of the Indian Tamil voters.

The Indian Tamils have been reluctant to obtain certificates of permanent settlement in order to exercise the franchise as they were liable to be treated as inferior to those registered under the standard domiciliary test and thereby afford justification for the acts of legislative and administrative discrimination to which they have been subjected.

It is surprising that in the face of the declared intentions of Sinhalese leaders to eliminate the Indian Tamils from Ceylon and the series of legislative and administrative measures adopted by them. The soulbury commission should feel sure that there is a desire to assimilate the Indian community and make it part of a single nation.

The Tamil submission is that the Sinhalese objections to the enfranchisement of the Indian Tamil workers have been inspired by communal and political motives and not by economic considerations. The Soulbury commission rightly points out that franchise it self is only a means to an end and the end is to give people such a share of political power as may enable them to redress their grievances themselves”.

The commission goes on to observe that the “distribution of political power between the various communities is determined by the extent of the franchise”( with which is connected the question of emigration )

 It may be noted that the question of emigration is totally irrelevant, and the issue is in respect of Indians already lawfully admitted into Ceylon under governmental assistance and encouragement and on assurances of equality of civic and political status with the rest of the population of the Island.

 The Commission also points out that

“ any decision of the government of Ceylon upon the conditions of the enfranchisement of the Indian unskilled worker will have an important effect on our recommendation regarding the terms of reference of the delimitation commission”

The Commission has failed to offer a just or reasonable solution even to this limited problem which has been a fruitful source of annoyance to the peoples of Indian resulted in the progressive deterioration of the relations between India and Ceylon for the last 14 years.

The Tamil demand is that Indians should be allowed to qualify for the franchise on the same terms as the rest of the population especially as recruitment of Labour from India has been discontinued for over 10 years and India herself has placed a ban on the emigration of unskilled workers since 1939.

(Excerpts from Pages 235,236)

டொனோமோர் ஆணையம் கொண்டு வந்த அரசியலைமைப்புக்கு சிங்கள தரப்பு ஆதரவு தெரிவிக்க வேண்டும் என்றால், அந்த ஆணையம் பரிந்துரைத்த அனைவருக்குமான வாக்குரிமை எனும் அடிப்படை உரிமை, மலையகத் தமிழர்களுக்கு பொருந்தாதென்றாக்க, மலையக தமிழர்களை குடியுரிமையை பரிசோதனைக்கு உட்படுத்த வேண்டும் என்று சிங்கள தலைமைகள் வேண்டினர். 

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை தகுதி பரிசோதிக்க கொண்டு வந்த நிபந்தனைகளை ஒரு இனவாத நடவடிக்கை என்றும், இலங்கைக்கு மலையகத் தமிழர்கள் கொண்டு வரப்பட்ட போதே, அவர்களுக்கு ஒப்பந்தம் வழி வழங்கப்பட்ட உரிமைகளில் குடியுரிமையும், இலங்கையில் வாழும் அணைத்து மக்களுக்கு உள்ள அணைத்து அரசியல் உரிமைகளும் உள்ளது என்றும் ஜிஜி பொன்னம்பலம் வாதிடுகிறார். அத்தோடு மலையகத் தமிழர்களுக்கு நிபந்தனையற்ற முறையில் வாக்குரிமை வழங்கப்பட வேண்டும் என்பதை அவர் தமிழர்களின் முக்கிய கோரிக்கையாக முன்வைக்கிறார். 

ஜி ஜி பொன்னம்பலத்தின் 50-50 பேச்சை வெறுமனே ஒரு அதிகார பகிர்வுக்கான முழக்கம் என்று சுருக்கி விட முடியாது, அந்த உரை, தமிழர்களின் கோரிக்கை! அன்றைய State Councilலின் தனி சிங்கள அமைச்சரவையின் தமிழர் விரோத சதி திட்டங்களை அம்பலப்படுத்திய, தமிழர்கள் மற்றும் பிற சிறுபாண்மை சமூக மக்களின் உரிமைக்கான ஒரு பிரகடனமாக தான் நாம் 50-50 கோரிக்கையை பார்க்க வேண்டியதாக இருக்கிறது. மலையகத் தமிழர்களுக்கு குடியுரிமை வழங்க வேண்டும் என்று அன்று அரசியல் மேடைகளில் ஒலித்த முதன்மை குரல்களில், ஜி ஜி பொன்னம்பலத்தின் குரலும் ஒன்று.

State Councilலில் தொடங்கிய இந்த சிக்கல், சுதந்திர இலங்கையில் சட்டமானது. அந்த சட்டத்தை அன்று ஜி ஜி பொன்னம்பலம் எதிர்த்தே வாக்களித்தார். ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பறிப்புக்கு ஆதரவாக வாக்களித்தார் என்ற கருத்து தவறானது. 

அன்று அவர் இந்த குடியுரிமை பறிப்பு சட்டத்துக்கு எதிராக வாக்களித்ததற்கான சான்று சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்டது. 

கீழே Ceylon Citizenship Actக்கு எதிராக வாக்களித்தவர்களின் பெயர்கள் 20 August 1948 Hansard இல் இருந்து இங்கு இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இதில் அந்த கொடிய சட்டத்தை எதிர்த்து வாக்களித்தவர்களில் ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மற்றும் தந்தை செல்வாவின் பெயர்கள் இடம்பெற்றிருப்பதை நீங்கள் காணலாம். சிங்கள பிரதிநிதிகள் சிலரும் அந்த சட்டத்தை எதிர்த்து வாக்களித்திருந்தார்கள். 

இந்த சட்டத்துக்கு ஆதரவாக பெரும்பாண்மையான சிங்கள பிரதிநிதிகளும், அணைத்து முஸ்லிம் பிரதிநிதிகளும் வாக்களித்திருந்தார்கள். 

இந்த கொடிய சட்டத்தை ஆதரித்து வாக்களித்த முஸ்லிம் பிரதிநிதிகளின் பட்டியல் கீழே இணைக்கப்பட்டுள்ளது  

T.B.Jayah, H.S.Ismail, Gate Mudaliyar Kariapper,A.R.A.M.Aboobucker,Mudaliyar M.M.Ebrahim, Mr.A Sinnalebbe 

இங்கே ஒரு முஸ்லிம் பிரதிநிதி கூட மலையகத் தமிழர்களின் உரிமைக்காக, பேசவோ, நிற்கவோ இல்லை. இது தொடர்பான விமர்சனப் பார்வையோ, அல்லது முஸ்லிம் தலைமைகளை நோக்கிய கேள்விகளையோ இங்கே யாரும், எந்த ஆய்வாளரும், அரசியல்வாதியும், அறிவுஜீவியும் எழுப்பியதாக தெரியவில்லை. 

ஆனால் செய்யாத குற்றத்திற்காக, ஜி ஜி பொன்னம்பலத்தையும், அதன் வழி ஈழத்தமிழர்களையும் இவ்வளவு காலமாக குற்றவாளிகளாக சித்தரிக்க இவர்கள் யாரும் தயங்கியதில்லை.

ஒரு பொய் செய்தியை வைத்து எப்படி ஒரு அரசியலை இவர்கள் கட்டமைத்திருக்கிறார்கள் பார்த்தீர்களா? 

ஆகையினால் ஆதாரங்களை வைத்து பார்க்கும் போது முதலாவது குற்றச்சாட்டு ஒரு பொய் குற்றச்சாட்டு. திட்டமிட்டு பரப்பப்படும் ஒரு அவதூறு. 

இரண்டாவது குற்றச்சாட்டு 

Indian and Pakistani Residents Citizenship Bill (3/1949)

அடுத்ததாக ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மீது முன்வைக்கப்படும் இன்னொரு குற்றச்சாட்டு, அவர் Indian and Pakistani Residents Citizenship Bill (3/1949) க்கு ஆதரவாக வாக்களித்தார் என்ற குற்றச்சாட்டு தான். 

ஆம் அவர் இந்த சட்டத்துக்கு ஆதரவாக வாக்களித்தது உண்மை தான். 

ஆனால் இந்த சட்டம் மலையகத் தமிழர்களுக்கு குடியுரிமை மறுக்க கொண்டு வந்த சட்டமா? இல்லை குடியுரிமை வழங்க கொண்டு வரப்பட்ட சட்டமா என்பதை நாம் ஆராய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

அது மட்டும் இல்லாமல் இந்த சட்டத்தை கொண்டு வர காரணமாக இருந்தது யார் என்பதை பற்றியும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

1949இல் இந்த சட்டம் கொண்டு வரப்பட்ட போதிலும், இதற்கான அடித்தலம் 1940களில் நடந்த இலங்கை இந்திய-கிர்ஜா எஸ் பாஜ்பாய்- சேனாநாயக்க பேச்சுவார்த்தைகளில் தான் போடப்பட்டது.

மலையகத் தமிழர்களின் முக்கிய அரசியல் ஆளுமைகளில் ஒருவராக இருக்க கூடிய அரசியல்வாதி பி பி தேவராஜ் அவர்கள், 1940-41 ஆம் ஆண்டுகளில் நடந்த பாஜ்பாய்-சேனாநாயக்க உரையாடல்கள் தொடர்பாக கீழ் கண்டவாறு சொல்கிறார். 

In 1940 and in 1941, there were discussions between the Government of India and the Ceylonese officials, which were known as the ‘Bajpai-Senanayake’ Discussions. They put out a report called the ‘Joint Indo-Ceylon Report’, in which they discussed a number of issues. A formula was discussed and arrived at that if an unmarried person has been a continuous resident in Ceylon for a period of ten years and if a married person for seven years(ofcourse if you were absent from the country for less than one year, you would still be considered a ‘continuous resident’) then they could be registered as voters. The other who do not get registered in this manner would get a residence permit but they will not have a right to vote. But finally that report was not accepted and in 1940-41 because war intervened, it was decided to put off the discussion until after the war. (Tamils of recent Indian Origin and Citizenship, P.P Devaraj)

1940-41 ஆம் ஆண்டில் நடந்த பாஜ்பாய்-சேனாநாயக்க உரையாடல்களின் பின்னர், இரண்டு தரப்பும் சேர்ந்து இந்திய இலங்கை இணை அறிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டிருந்தார்கள். அதில் திருமணமாகாத மலையகத் தமிழர் 10 ஆண்டுகள் இலங்கையில் தொடர்ந்து வாழ்ந்து வந்தால் அவரை இலங்கையின் வாக்காளராக பதிவு செய்து கொள்ளலாம் என்றும், திருமணமான மலையகத் தமிழர் 7 ஆண்டுகள் இலங்கையில் தொடர்ந்து வாழ்ந்து வந்திருந்தால் அவர் இலங்கையின் வாக்காளராக பதிவு செய்யப்படலாம் என்ற யோசனை முன்வைக்கப்பட்டு விவாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த அறிக்கை ஏற்றுக்கொள்ளபடாத நிலையில். உலகப் போரின் பின்னர் மீண்டும் உரையாடல்களை தொடரலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. 

இந்த பேச்சுவார்தைகளிலிருந்து தான் சேனாநாயக்க பின்னர் 1949ஆம் ஆண்டு கொண்டு வந்த Indian and Pakistani Residents Citizenship Bill (3/1949) இன் குடியுரிமைக்கான நிபந்தனைகளில் ஒன்றான கால வரையறை தொடர்பான நிபந்தனையை பெற்றிருக்கிறார் என்றும் சொல்லலாம் . 

இது மட்டுமல்ல, சேனாநாயக்கவின் ஒவ்வொரு நகர்வுக்கு பின்னாலும், நேருவுடனான அவரது உரையாடல்களும் சந்திப்புகளும் கூட ஒரு முக்கிய பங்காற்றியிருக்கிறது. குறிப்பா 1947ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம், நேருவுக்கும் சேனாநாயக்கவுக்கும் இடையிலான ஒரு சந்திப்பு நடந்தது. அந்த சந்திப்பின் தொடர்ச்சியாக கடிதங்கள் வழி நடந்த உரையாடல்களில், 

ஒரு கட்டத்தில் நேரு; “இந்தியர்கள் இலங்கையில் இருக்க வேண்டாம் என்று நீங்கள் நினைத்தால், ஒட்டுமொத்தமாக அவர்கள் அனைவரையும் இந்தியாவுக்கே திருப்பி அனுப்பி விடுங்கள். கோடிக்கணக்கிலான மக்கள் வாழும் இந்தியாவில், ஒரு 7-8 லட்சம் பேர் திரும்பி வருவதினால் பெருசா ஒன்றும் ஆகிவிட போவதில்லை. ஆனால் உங்களுக்கு இலங்கையில் இந்தியர்களின் தேவை இருக்கும் என்றால், அவர்களுக்கு சகல விதமான உரிமைகளும் வழங்கப்பட வேண்டும்" என்று தெரிவித்திருந்தார்.

'If you don't want these Indians here, we still take them back. What difference will seven or eight lakh make in a country of four hundred million people. But, if you feel that you cannot be without them, then it becomes a matter of honor with us that they should be given the rights to which all citizens are entitled." Sri Lanka's First Prime Minister: Don Stephen Senanayake by H A Hulugalle, page 215.

நேருவின் இந்த பேச்சு, மலையகத் தமிழர்களை திருப்பி அனுப்பினால், இந்தியா ஏற்கும் என்ற எண்ணத்தை சேனாநாயக்கவுக்கு கொடுத்தது. அதன் அடிப்படையில் சேனாநாயக்க நரித்தனமாக அந்த உரையாடலின் போக்கை எத்தனை பேரை இலங்கையில் இருத்துவது, எத்தனை பேரை வெளியேற்றுவது என்ற பேரத்தை நோக்கி திருப்பி விட்டார். இந்த பேரத்துக்கு வலு சேர்க்க முதலில் குடியுரிமை பறிப்பு, பின்னர் குடியுரிமையை வழங்க இன்னொரு சட்டம் என்று இந்த கூத்தை அரங்கேற்றினார்.  

 

1949ஆம் ஆண்டு பாராளுமன்ற வாக்கெடுப்பின் பின்னர் Indian and Pakistani Residents Citizenship Bill (3/1949) சட்டம் அமுலுக்கு வந்தது. அதை எதிர்த்து மலையகத் தமிழர்களின் தலைவராக இருந்த தொண்டமான் அவர்கள் உடனடியாக போர் கொடி தூக்கினார். 

2 வருட காலத்துக்குள் அந்த சட்டத்தின் கீழ் விண்ணப்பிக்கலாம் என்ற காலக்கெடு அந்த சட்டத்தில் இருந்தது. 

(பின்னர் மூன்று வருடங்களாக அது நீடிக்கப்பட்டது)

இதனிடையே கிட்டத்தட்ட 1 1/2 வருட காலம் தொண்டமான் அவர்கள் இந்த சட்டத்தை எதிர்த்து குரல் எழுப்பி கொண்டிருந்தார். பின்னர் இந்தியா அந்த சட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்ள அவரை நிர்பந்தித்ததின் பெயரில், விண்ணப்பிப்பதற்கான காலக்கெடு முடிய 6 மாதம் முன்பு தொண்டமான் அவருடைய எதிர்ப்பை கைவிட்டுட்டு, விண்ணப்ப படிவத்தை கையில் எடுத்தார். 

ஒரு குறுகிய காலப்பகுதியில் அவசர அவசரமாக 237,000 விண்ணப்பங்கள் சமர்ப்பிக்கப்பட்டன. இந்த Indian Pakistani Residents Act, 1962ஆம் ஆண்டு வரை அமுலில் இருந்தது. அந்த காலப்பகுதியில் 134,320 பேர் இந்த சட்டத்தின் ஊடாக குடியுரிமை பெற்றார்கள். Acts No 37 of 1950 and No 45 of 1952 ஊடாக இந்த சட்டம் இரண்டு முறை திருத்தப்பட்டது குறிப்பிடத்தக்கது. 

இந்த சட்டத்தின் ஊடாக குடியுரிமை பெற்றவர்களின் எண்ணிக்கையை உயர்த்த டட்லி சேனாநாயக்க காலத்தில் இந்தியாவுக்கு ஒரு திட்டம் முன்வைக்கப்பட்டது. அதை நேரு ஏற்க மறுத்து விட்டார். 

Indian and Pakistani Residents Citizenship Bill (3/1949)க்கு ஆதரவாக ஜி ஜி பொன்னம்பலம் வாக்களித்ததை குற்றம் சாட்டும் யாருமே, அந்த குடியுரிமை வழங்கும் சட்டத்தை இந்தியாவும் ஆதரித்தது, தொண்டமானும் அதை ஏற்றுக்கொண்டார் என்ற உண்மையை ஏன் சேர்த்து சொல்ல மறுக்கிறார்கள்? 

இந்த சட்டத்தின் ஊடாக குடியுரிமை வழங்கப்படும் என்று சொல்லப்பட்டிருந்தாலும், அதில் நிறைய குறைப்பாடுகள் இருக்க தான் செய்தது. சிங்கள அரசு ஒரு போதும், நேர்மையான எந்த தீர்வையும் தமிழர்களுக்கு வழங்கிய வரலாறு கிடையாது. சட்டத்தில் சிக்கலிருக்கும் இல்லை என்றால் அது அமுல்ப்படுத்தப்படும் விதத்தில் சிக்கல் இருக்கும். இந்த சட்டத்திலும் சிக்கலிருந்து, அமுல்படுத்தப்பட்ட விதத்திலும் சிக்கல் இருந்தது. 

அப்படி இருந்தும் இந்த சட்டத்தை வேறு வழியின்றி இந்தியாவும் ஆதரித்தது, பின்னர், மலையகத் தமிழர்களின் தலைவரான தொண்டமானும் ஆதரித்தார். 1962 ஆம் ஆண்டு வரை மலையகத் தமிழர்களுக்கு இலங்கையில் குடியுரிமை பெற இருந்த ஒரே வழி இது தான்.

இந்த சட்டத்துக்கு ஆதரவாக வாக்களித்தது குற்றம் என்றால், அந்த சட்டத்துக்கு எதிரான போராட்டங்களை கைவிட்டுட்டு, அந்த சட்டத்தை ஏற்று விண்ணப்பங்களை சமர்ப்பித்த திரு தொண்டைமானும் , அதை ஆதரித்து, மலையகத் தமிழர்களை அதை ஏற்கும் படி பணித்த இந்தியாவும், நேருவும் குற்றவாளிகள் தானே? 

ஏன் அவர்களை நோக்கி எந்த கேள்விகளும் எழுப்பப்படுவதில்லை? மலையகத் தமிழர்களின் பிராதிநிதிகளே பின்பு ஏற்றுக்கொண்ட, குடியுரிமை வழங்கும் சட்டத்தை ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் ஆதரித்து வாக்களித்தார் என்பதே உண்மையான வரலாறு. இந்த சிக்கல்கள் தொடர்பாக ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மீது முன்வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டுகள் எல்லாம் மிகைப்படுத்தப்பட்ட பொய் குற்றச்சாட்டுகளாகவே இருக்கிறது. 

இவை கால காலமாக அரசியல் காரணங்களுக்காக ஊதி பெருப்பிக்கப்பட்டிருக்கு. மலையகத் தமிழர்கள் மற்றும் ஈழத்தமிழர்களுக்கிடையிலான உறவை பற்றி எழுதி, அல்லது பேசி வரும் எழுத்தாளர்களும், ஆய்வாளர்களும் கூட இந்த விடயம் தொடர்பான உண்மைத்தன்மையை ஆராய தவறி விட்டார்கள். 

விடுதலை புலிகள் இயக்கத்துக்கும், ஈழ விடுதலை போராட்டத்துக்கும் எதிராக இயங்கி வர கூடிய சிங்கள அரசின் ஒட்டுக்குழுக்களும், எழுத்தாளர்களும், இந்த விடயத்தை தங்களின் யாழ்ப்பாண வெள்ளாளிய Conspiracy theoriesக்கு வலு சேர்க்க தான் இதுவரை காலமும் பயன்படுத்தி வந்திருக்கிறார்கள். 

இதனால் மறைமுகமாகவும், பல நேரங்களில் வெளிப்படையாகவும் வெள்ளையடிக்கப்படுவது டி.எஸ்.சேனாநாயக்க , நேரு, மற்றும் தொண்டைமான் போன்றோர் தான். அவர்கள் செய்த நயவஞ்சக அரசியல் அயோக்கியத்தனமாக மூடி மறைக்கப்பட்டுவிட்டது.

தந்தை செல்வாவும் ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அவர்களும் வெவ்வேறு அணுகுமுறைகளை எடுத்திருந்தாலும், மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை தொடர்பான இருவருடைய நோக்கமும் ஒன்றாக தான் இருந்திருக்கிறது. 

இதற்கு அடுத்ததாக அவர்கள் அடுக்கும் அடுத்த பொய், ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அமைச்சு பதவி எடுத்ததன் நோக்கம் தொடர்பாக சோடிக்கப்படும் பொய் தான். 

ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மலையகத் தமிழர்களின் நலனை பலி கொடுத்தே, அமைச்சு பதவி பெற்றுக்கொண்டார் என்ற ஒரு குற்றச்சாட்டும் அவர் மீது தொடர்ந்து வைக்கப்பட்டு வருகிறது. 

ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அமைச்சு பதவியை எடுத்து கொண்டு, சேனாநாயக்கவின் அரசில் இணைந்ததை குதிரை பேரம் போல சிலர் அடையாளப்படுத்தி பேசுவதை பார்க்க கூடியதாக இருக்கிறது. இங்கே அமைச்சு பதவி/அதிகாரம் தொடர்பான தமிழர் அரசியல் நிலைப்பாடு சார்ந்த வரலாற்றை நாம் கொஞ்சம் கவனிக்க வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. 

தமிழர் தரப்பு சிங்கள அரசுடன் இணைந்து அமைச்சு பதவிகள் பெறுவதில்லை என்ற உறுதியான அரசியல் நிலைப்பாடு, ஜி ஜி பொன்னம்பலம் காலத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு நிலைப்பாடு அல்ல. அது பிற்காலத்தில் சிங்கள அரசுகளால் தொடர்ந்து ஏமாற்றப்பட்டு வந்த எங்கள் அரசியல் தலைமைகள் எடுத்த முடிவு. குறிப்பாக வட்டுக்கோட்டை தீர்மானத்தின் பின்னரே அந்த நிலைப்பாட்டில் தீவிரத்தன்மையோடு ஈழத்தமிழ் அரசியல்வாதிகள் இருந்தார்கள் என்று கூட சொல்லலாம். 

ஆகையினால் 1948 காலப் பகுதிகளில் அமைச்சர் பதவி தொடர்பான அன்றைய ஈழத்தமிழ் அரசியல்வாதிகளின் நிலைப்பாடு, கோரிக்கைகள் என்னவாக இருந்தது என்று நாம் பார்க்க வேண்டிய தேவை இருக்கு. 

ஜி.ஜி பொன்னம்பலம் அவர்கள் 50-50 கோரிக்கையை முன்வைத்த போது, தமிழர்கள், மற்றும் பிற சமூக மக்களுக்கும் அமைச்சு பதவிகள், இன அடிப்படையில் ஒரு அதிகார பகிர்வு சார்ந்த உரிமையாக வழங்கப்பட வேண்டும் என்ற கோரிக்கை வைக்கப்பட்டது. 

1930களிலும், 40களிலும், அமைச்சு பதவி என்பது, இன்றிருப்பதை விடவும், அதிகாரமிக்க ஒரு பதவியாக தான் இருந்தது. இலங்கை சுதந்திரம் பெற்று இன்றைய பாராளுமன்ற ஆட்சி அமைப்புக்கு செல்ல முன், 1931ஆம் ஆண்டில் இருந்து 1947ஆம் ஆண்டு வரையிலான காலப்பகுதியில், State Council எனும் ஆட்சி அமைப்பின் ஊடாகவே வெள்ளையர்களால் ஆளப்பட்டு வந்தது. அந்த State Councilஇல் அமைச்சரவைக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட அதிகாரங்கள் வழங்கப்பட்டிருந்தது. இந்த State Council ஒரு கட்டத்தில் தனி சிங்கள அமைச்சர்களை கொண்ட ஒரு அமைச்சரவை உருவாக்கப்பட்டது. அந்த அமைச்சரவை ஊடாக தான் சிங்கள தலைமைகள் அன்று தமிழர் விரோத நடவடிக்கைகளுக்கான அடித்தலத்தை உருவாக்க ஆரம்பித்தார்கள். 

அந்த காலக்கட்டத்தில் அவர்களின் அந்த இனவாத நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக தீவிரமாக இயங்கி வந்த அரசியல் ஆளுமை தான் ஜி ஜி பொன்னம்பலம். அவருடைய 50-50 உரையில், பல இடங்களில் அவர் சிங்கள இனவாத அமைச்சர்களின் சதி திட்டங்களை அம்பலப்படுத்துகிறார். 

தமிழர்களுக்கு, குறிப்பாக வட -கிழக்கு தாயக பகுதிக்கு வர வேண்டிய வளர்ச்சி திட்டங்கள், அதன் முன்னேற்றத்துக்காக ஒதுக்கப்பட்ட நிதி எல்லாம் திட்டமிட்டே சிங்கள அமைச்சர்களால் தடுக்கப்பட்டது. வட -கிழக்குக்கு எந்த திட்டமும் தேவையில்லை, எந்த நிதி பங்கீடும் தேவையில்லை என்ற நிலைப்பாட்டில் தான் சிங்கள தலைமைகள் அன்று இருந்தார்கள். அதையும் எதிர்த்து ஜி ஜி பொன்னம்பலம் 50-50 உரையில் பேசியிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

அதை தவிர அமைச்சரவையில் சிறுபான்மையினருக்கான இடம் தொடர்பான ஒரு கோரிக்கையும் அவரால் முன்வைக்கப்பட்டது.

“A mandatory provision in the Constitutional instrument reserving for the minorities a specific proportion of the portfolios on equitable lines can secure for them this vital right. The cabinet should derive its mandate both from the majority and from the minority in the legislature and should reflect the composition of the Legislature. The Ministers belonging to the minorities in order to enjoy their confidence to be selected by them in the first instance.”

Page 232 & 233

அரசியலமைப்பின் அதிகார கட்டமைப்பில் சிறுபாண்மையினருக்கு அமைச்சு அதிகாரத்தில் இடம் ஒதுக்கப்பட வேண்டும் என்ற உரிமை குரலும் 50-50 கோரிக்கையில் எழுப்பப்பட்டது.

ஆகையினால் அமைச்சு பதவி என்பது அந்த காலகட்டத்தில் ஒரு அரசியல் உரிமையாகவே பார்க்கப்பட்டது. அதனால் தமிழ் காங்கிரஸ் அமைச்சரவையில் பங்குபெறுவது தொடர்பான விவாதங்கள் அன்று ஒரு பெரும் சர்ச்சையாக இருக்கவில்லை. அதை முதலில் ஒரு சிக்கலாக, சரியாக இனங்கண்டு எதிர்த்தது தந்தை செல்வநாயகம் அவர்கள் தான். ஆனால் வன்னியசிங்கம் ஐயா போன்ற அரசியல் ஆளுமைகள் அமைச்சு அதிகாரத்தை காங்கிரஸ் கையில் எடுக்க வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டையே எடுத்திருந்தார்கள். 

இந்த இடத்தில் காங்கிரஸ் கட்சியில் உள்ள பெரும்பான்மையினர் அமைச்சு பதவி பெறுவதை ஆதரித்தனர். அதனால் தந்தை செல்வா, இரண்டு நிபந்தனைகளுடன் அமைச்சு பதவியை பெற்று இணையலாம் என்ற அவர் கருத்தை முன்வைத்தார். 

அந்த இரண்டு நிபந்தனைகளில் ஒன்று மலையகத் தமிழர் குடியுரிமை வழங்குதல் தொடர்பானதாக இருந்தது.

இங்கே ஜி ஜி பொன்னம்பலம், மலையகத் தமிழர்களுக்கு குடியுரிமை வழங்கும் சட்டமாக, இந்திய அரசின் விருப்பத்துக்கு இணங்கி, இந்திய அரசின் விருப்பத்தை பிரதிபலிக்கும் விதத்தில் உருவாக்கப்பட்ட 

Indian and Pakistani Residents Citizenship Billஐ பார்த்தார். இதை ஒரு நல்லெண்ண குறியீடாக எடுத்து கொண்டார். 

Indian and Pakistani Residents Citizenship Act No 3 of 1949 அமுல்ப்படுத்தப்பட்டது 05/08/1949

இதன் பின்னரே அமைச்சு பதவி எடுத்து இணைவது தொடர்பான முடிவு காங்கிரஸ் கட்சியால் 23/08/1949 ஆம் ஆண்டு எடுக்கப்பட்டது. 

இந்த நிகழ்வுகளின் அடிப்படையில் பார்க்கும் போது, ஜி ஜி பொன்னம்பலம் அமைச்சு பதவி என்பது பேரம் பேசுதலின் ஊடாக பெற்று கொண்ட ஒரு விடயம் அல்ல. மாறாக அது சார்ந்த விவாதம், உரையாடல் பல வருடங்களாக நடந்திருப்பதை நாம் இங்கு அவதானிக்க கூடியதாக இருக்கிறது. 

அவர் அமைச்சு பதவி எடுத்தது சரியா பிழையா என்பது வேறு ஒரு வாதம். ஆனால் அந்த பதவியை பெற்று கொண்டதன் பின்னணியில் மலையகத் தமிழர்களின் அரசியல் இல்லை என்பது மட்டும் தெளிவாக தெரிகிறது. 

இந்த குழப்பங்களுக்கு பின்னால் உள்ள அன்றைய இந்திய அரசின், குறிப்பாக நேருவின் பங்கையும் நாங்கள் பேச வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. மலையகத் தமிழர்களுக்கு குடியுரிமை மறுப்பு சட்டத்தை சேனாநாயக்க அரசு கொண்டு வர முன், இலங்கையின் சுதந்திரத்துக்கு முன்பில் இருந்தே சேனாநாயக்க அரசு, இந்திய அரசுடன் மலையகத் தமிழரின் குடியுரிமை, வாக்குரிமை, வாழ்வுரிமை என்று எல்லாவற்றையும் பற்றி தொடர் பேச்சுவார்த்தைகளில் ஈடுபட்டு வந்திருக்கிறது. 

1940இல் 1948வரையிலான காலப்பகுதியில் மட்டுமே கிட்டத்தட்ட 3 முக்கிய பேச்சுவார்த்தைகள், மற்றும் ஒரு கடித பரிமாற்றம் நடந்திருக்கிறது இந்திய அரசுக்கும், சேனநாயக்க அரசுக்கும் இடையே நடந்திருக்கிறது.

▪️Indo-Ceylon Exploratory Conference, November 1940

▪️Indo-Ceylon Relations Conference, September 1941

▪️The Nehru - Senanayake Talks, 1947

▪️Nehru ~ Senanayake Correspondence (1948)

இந்த பேச்சுவார்த்தைகளில் இரு தரப்புக்கும் இடையே பல இடங்களில் பேசப்பட்ட, விவாதிக்கப்பட்ட கருத்துகள் தான் பின்னர் Indian and Pakistani Residents Citizenship சட்டமாக மாறியது. 

இங்கே உண்மையிலேயே மலையகத் தமிழர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை பணயம் வைத்து சிங்கள அரசுடன் பேரம் பேசியது நேரு/இந்திய அரசு தான். 

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பிரச்சனையை தீர்த்து வைக்க பல வாய்ப்புகள் வந்திருந்த போதும் நேரு அவற்றை வெவ்வேறு அரசியல் காரணங்களுக்காக தட்டி கழித்ததையும் வரலாறு நெடுக நாங்கள் பார்க்க கூடியதாக இருக்கிறது. 

அதையெல்லாம் இன்னொரு தனி பகுதியில் அலசி ஆராயலாம். 

இது ஜி ஜி பொன்னம்பலம் மீது போடப்படும் அபாண்டமான பொய் குற்றச்சாட்டுகளை அம்பலப்படுத்தி உண்மையை கண்டறியும் நோக்குடன் எழுதப்படும் கட்டுரை அல்லது வழக்கு என்பதால், அதற்குள்ளேயே நிற்பது தான் சரி. 

மலையகத் தமிழர்களின் குடியுரிமை பிரச்சனை தொடர்பாக ஜி.ஜி பொன்னம்பலம் மீது பொது வாக வைக்கப்படும் மூன்று பொய் குற்றச்சாட்டுகளின் பின்னால் இருக்கும் அரசியலை ஈழத்தமிழர்கள் மற்றும் மலையகத் தமிழர்கள் நலன் சார்ந்து சிந்திக்கும் அனைவரும் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒரு தேவை இருக்கிறது. தமிழ்த்தேசியத்தின் முக்கிய அங்கமாக விளங்கும் எம் இரு சமூகங்களின் ஒற்றுமையை கூறு போட்டு பிழைப்புவாத அரசியல் செய்யும் சிங்கள/இந்திய அரச முகவர்களின் முகத்திரையை கிழிக்க இந்த பதிவு எள்ளளவாவது உங்களுக்கு பயன்படும் எனில் பயன்படுத்திக்கொள்ளுங்கள். 

தொடர்ந்து இந்த #அறிவோம்ஈழம் தொடரில் நாம் தொடுக்க வேண்டிய வழக்குகள் நிறைய இருக்கு. அதனால் முதல் வழக்கான ‘ஜி ஜி பொன்னம்பலம் & மலையகத் தமிழர்கள்’ வழக்கு விசாரனையில் உண்மை வரலாற்று தரவுகளை, ஆதாரங்களை உங்கள் மனசாட்சி எனும் அற மன்றத்தில் சமர்ப்பித்துவிட்டேன். பகுத்தறிவு எனும் கண்ணாடி கொண்டு நீங்கள் இதை நோக்குவீர்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன். இந்த வழக்கை முடித்து கொண்டு, அடுத்த வழக்கை நோக்கி செல்கிறேன். 

References

The Marathan Crusade for Fifty Fifty (Balanced Representation) in the State Council 1939. Speech delivered in the State Council on the reforms dispatch by G.G. Ponnambalam M. Sc

Tamils of recent Indian Origin and Citizenship, P.P Devaraj, Former Member of Parliament and Cabinet Minister of the Ceylon Workers’ Congress (CWC), the main political party and trade union representing Tamil plantation workers of recent Indian origin; presently, president of the Global Organisation for People of Indian Origin (GOPIA). This interview was conducted by Luwie Ganeshathasan on 14th June 2012 in Colombo

Power Sharing in Sri Lanka, Constitutional and Political Documents 1926-2008

Sri Lanka's First Prime Minister: Don Stephen Senanayake by H A Hulugalle, page 215.